ನನ್ನಾಕೆ

ಅಂದೊಂದು ದಿನ ಕಂಡೆನವಳ ನಗುತಿದ್ದಲಿ-

ಕೇಳಲಾಸೆ, ಹೇಳಲಾಸೆ ಎಂದೆನಿಸಿ-

ಪಚ್ಚೆ ಹಸುರ ತೊಟ್ಟವಳ ಬಳಿ ನಿಂತೆನು.

ಅವಳ ನಗುವ ಕಂಡೊಡನೆ ಆಗೊಮ್ಮೆ-

ಮಾತು ಬಾರದೆ, ಮೌನ ಕಾಡಿದೆ-

ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿ ಕುಂತೆನು!

ನಡುವ ಬಳುಕುತಲಿ ಅವಳಾಕಡೆಗೆ ಹೊಂಟಳು-

'ಏನು ವಿಷಯವೆಂದು?' ಎನ್ನ ಕೇಳಿ-

ಉತ್ತರ ಸಿಗದೆ, ತಿರುಗಿ ನೋಡದೆ ಸೀದಾ ಹೊಂಟಳು.

ಈ ದಿನಕ್ಕೆ ವ್ಯರ್ಥ ಮರುದಿನಕ್ಕೆ ಸಮರ್ಥ-

ವೆಂಬಂತೆ ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿದೊಮ್ಮೆಲೆ-

ಗುಲಾಬಿಯ ಹಿಡಿದೆ, ಅವಳೆಡೆಗೆ ನಡೆದೆ ಪ್ರೇಮವೇಳಲು.

ನಡುವೇನೋ ಸಣ್ಣ, ನುಣುಪಾದ ಕಣ್ಣ-

ನೋಡುತಲೇ ತಲೆ ಗಿರಗಿರನೆ ತಿರುಗಿ-

ದಂತಾದರೂ ಪ್ರೇಮವ ಹೇಳಿಯೇಬಿಟ್ಟೆ.

ಅವಳೇನೋ ನಾಚಿದಳೋ, ಕುಪಿತಗೊಂಡಳೋ-

ಅರಿವಿಲ್ಲ ಎನಗೆ ಕಾಣಿಸಿತಷ್ಟೇ ತಲೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಮಲ್ಲಿಗೆ-

ಅದ ನೋಡಿದೆ, ಸುಮ್ಮನಾದೆ ಗುಲಾಬಿಯ ಎಸೆದುಬಿಟ್ಟೆ.

ಬೇಜಾರಾದ ಎನಗೆ, ಬೇಕೆನಿಸಿತು ಸಲಿಗೆ-

ಆಗಿದ್ದಾಗಲೆಂದು ಮತೊಮ್ಮೆ ಕಾದೆ-

ನಾನು ಅವಳು ಬಹಳೆಂದು.

ಒಂದಾಶ್ಚರ್ಯ ಕಾದಿತ್ತೆನಗೆ ಮೇಗಡೆ-

ನೋಡಲು ರೇಸಿಮೆಯುಟ್ಟು ಬಂದೊಡನೆ-

ಮುತ್ತಿಟ್ಟಳೆನ್ನ ಕೆನ್ನೆಗೆ, ಆ ಘಳಿಗೆ-

ಬಂದಿತ್ತು ಪ್ರೇಮದೌತಣ ಸವಿಯಲೆಂದು.

               ----ಚಿನ್ಮಯಿ