ನಿನ್ನ ಕಾಡಿಗೆ ಕಪ್ಪು ಕಮಲದ ಕಾಂತಿ,
ಅದ ಕಾಣೋ ನನಗೆ ದೊರೆತಿದೆ ಶಾಂತಿ.
ನಿನ್ನಯ ನಿಷ್ಕಲ್ಮಶ ಹೃದಯದ ಒಡೆಯ—
ನಾನಾಗುತ ಸುರಿಸುವೆ ಪ್ರೇಮದ ಮಳೆಯ...
ಕೇಳೇ ಓ ನನ್ನ ಜೀವ.
ನೀನೇ ಈ ಹಾಡ ಭಾವ.
ಅದೆಷ್ಟು ಪುಣ್ಯ ಮಾಡಿದೆಯೋ ನನ್ನಯ ಕೈ ಬೆರಳು,
ಸ್ಪರ್ಶ ಸುಖ ಅನುಭವಿಸುವಾಗ ನಿನ್ನಯ ಮುಂಗುರುಳು.
ಚಂದ್ರನಂತೊಳೆವ ಮುಗುಳುನಗೆಯ ಆ ಸಿಹಿ ಕೆನ್ನೆಗೆ—
ಸೋತು ಶರಣಾಗಿ ಒಲವ ಸಹಿ ಹಾಕುವಾಸೆ ಈ ತುಂಟ ತುಟಿಗೆ...
ನಿನ್ನ ಮೈಯ ಹಚ್ಚೆಗಳಷ್ಟು ಪುಣ್ಯ ನನಗೆ ಸಾಕು,
ಆ ಬಿಸಿಯುಸಿರಲ್ಲಿಯೇ ಜೀವಿಸಲು ನನ್ನನ್ನು ನೂಕು!
ನಾಟ್ಯ ಸರಸ್ವತಿಯ ಒಲಿಸಿರುವ ನಾಟ್ಯಮಯೂರಿಯೇ—
ನನ್ನೆದೆಯ ಪ್ರೇಮ ಕವನವಿದೋ ಸ್ವೀಕರಿಸಿ ಕುಣಿಯೇ...!
ನಿನ್ನ ಸೆರಗ ದಾರಿ ಹಿಂಬಾಲಿಸೋ ಅಭ್ಯಾಸ,
ಇನ್ನೂ ಮುಂದೆ ನನಗೆ ಖಾಯಂ ಹವ್ಯಾಸ.
ಬಾಳ ದೀಪವೇ ನೀ ಪ್ರಕಾಶಿಸು ಸಾಕಷ್ಟೇ—
ನಿನಗಾಗಿಯೇ ಮುಡಿಪೆನ್ನ ಪ್ರೇಮ ನಿಷ್ಠೆ...
ಕೇಳೇ ಓ ನನ್ನ ಜಾನು.
ನೀನೇ ಈ ಬಾಳ ಜೇನು.
----ಚಿನ್ಮಯಿ
